Opłakiwanie z Chomranic to jeden z najcenniejszych obrazów średniowiecznych w polskich zbiorach.
Został namalowany około 1440 roku.
Dziś znajduje się w zbiorach Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie, ale pochodzi z Chomranic w okolicy Nowego Sącza.

W centrum kompozycji, pod krzyżem stoi Maria pochylająca się nad bezwładnym Ciałem Swego Syna.
Na Jej twarzy jest głęboki smutek, nie ma jednak rozpaczy.
To ciche opłakiwanie. Opłakiwanie bezgłośne.

Ciało Zbawiciela ułożone jest na całunie.  Okrywa je perizonium – delikatne i niemal przezroczyste, znaczone tylko meandrującą złota nicią.
Ciało wygina się w lekki łuk i opada bezwładnie- można wyorbrazić sobie, jak chwilę wcześniej zdejmowane było z Krzyża, delikatnie opuszczane ku ziemi przez skupionych mężczyzn.
Cechuje je łagodność – to duży kontrast w porównaniu do ciała jednego z łotrów, w konwulsyji skręconego na krzyżu.

Scena jest dynamiczna, choć wszystkie postaci są jak z kamienia, zatrzymane w bezruchu.
Ze sceny enamuje powściągany smutek. Jest tu bardzo spokojnie, jak na wydarzenia, które własnie mialy miejsce.

Można przyglądać się konkretnym czynnościom uczestników sceny.
Maria Magdalena podaje Janowi olejki wonne.
Maria Kleofasowa spokojnie przygląda się Jezusowi.
Nikodem i Józef z Arymatei dźwigają Jego Ciało.

Jednak to postawa Matki Boskiej jest najbardziej znacząca, najbardziej przyciąga uwagę.
Z Marii emanuje żal, ale nie poczucie beznadziei.
A przecież przed kilkima godzinami patrzyła na okrutną mękę swego Syna.

Asystowała przy Jego śmierci. Była zupełnie bezradna wobec wydarzeń.

Jednak w scenie pod krzyżem patrzy w smutku, żalu, ale ze spokojem.
Oczekuje na moment chwały, który ma nadejść trzeciego dnia.

Z okazji Świąt Wielkanocy życzymy Państwu potężnej wiary, nadziei i miłości.
Niezależnie od wyznania i poglądów- to nadzieja jest piękną siłą, która nas wszystkich łączy.

tekst: Justyna Napiórkowska, blog O sztuce

Mistrz Opłakiwania, Opakiwanie z Chomranic, 1440, Muzeum Diecezjalne w Tarnowie

Opłakiwanie z Chomranic to jeden z najcenniejszych obrazów średniowiecznych w polskich zbiorach.
Został namalowany około 1440 roku.
Dziś znajduje się w zbiorach Muzeum Diecezjalnego w Tarnowie, ale pochodzi z Chomranic w okolicy Nowego Sącza.

W centrum kompozycji, pod krzyżem stoi Maria pochylająca się nad bezwładnym Ciałem Swego Syna.
Na Jej twarzy jest głęboki smutek, nie ma jednak rozpaczy.
To ciche opłakiwanie. Opłakiwanie bezgłośne.

Ciało Zbawiciela ułożone jest na całunie.  Okrywa je perizonium – delikatne i niemal przezroczyste, znaczone tylko meandrującą złota nicią.
Ciało wygina się w lekki łuk i opada bezwładnie- można wyorbrazić sobie, jak chwilę wcześniej zdejmowane było z Krzyża, delikatnie opuszczane ku ziemi przez skupionych mężczyzn.
Cechuje je łagodność – to duży kontrast w porównaniu do ciała jednego z łotrów, w konwulsyji skręconego na krzyżu.

Scena jest dynamiczna, choć wszystkie postaci są jak z kamienia, zatrzymane w bezruchu.
Ze sceny enamuje powściągany smutek. Jest tu bardzo spokojnie, jak na wydarzenia, które własnie mialy miejsce.

Można przyglądać się konkretnym czynnościom uczestników sceny.
Maria Magdalena podaje Janowi olejki wonne.
Maria Kleofasowa spokojnie przygląda się Jezusowi.
Nikodem i Józef z Arymatei dźwigają Jego Ciało.

Jednak to postawa Matki Boskiej jest najbardziej znacząca, najbardziej przyciąga uwagę.
Z Marii emanuje żal, ale nie poczucie beznadziei.
A przecież przed kilkima godzinami patrzyła na okrutną mękę swego Syna.

Asystowała przy Jego śmierci. Była zupełnie bezradna wobec wydarzeń.

Jednak w scenie pod krzyżem patrzy w smutku, żalu, ale ze spokojem.
Oczekuje na moment chwały, który ma nadejść trzeciego dnia.

Z okazji Świąt Wielkanocy życzymy Państwu potężnej wiary, nadziei i miłości.
Niezależnie od wyznania i poglądów- to nadzieja jest piękną siłą, która nas wszystkich łączy.

tekst: Justyna Napiórkowska, blog O sztuce

Mistrz Opłakiwania, Opakiwanie z Chomranic, 1440, Muzeum Diecezjalne w Tarnowie