Marian Bogusz, artysta, teoretyk sztuki i animator życia artystycznego, urodził się w 1920 roku, a zmarł w 1980 roku.
Podczas II wojny światowej był więziony przez hitlerowców najpierw w więzieniu w Poznaniu, a potem w obozie koncentracyjnym w Mauthausen.
Po wojnie, od 1945 roku, stał się jedną z czołowych postaci polskiej sztuki, zarówno jako twórca, jak i inicjator awangardowych wydarzeń kulturalnych. W latach 1946-1948 studiował malarstwo na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Cybisa i Jana Sokołowskiego.

W 1947 roku rozpoczął działalność w warszawskim Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Celem klubu była promocja nowych idei artystycznych. W okresie socrealizmu Bogusz ograniczył swoją działalność: zajmował się głównie scenografią i wystawiennictwem. Wraz z Odwilżą, w połowie lat 50. założył wraz ze Zbigniewem Dłubakiem i Kajetanem Sosnowskim Grupę 55. Grupa wyraziła sprzeciw wobec socrealizmu oraz zdominowanego przez koloryzm i ekspresjonizm środowiska artystycznego. Podczas słynnej wystawy Arsenał, członkowie Grupy zorganizowali własną „kontrwystawę”, pokazując prace nowoczesne, o odważnej kolorystyce i wyrazistej formie.

Marian Bogusz był też współzałożycielem Galerii Krzywe Koło, jednej z pierwszych powojennych galerii sztuki nowoczesnej w Polsce, otwartej w 1956 roku w warszawskim Staromiejskim Domu Kultury. Galeria dążyła do stworzenia stałej kolekcji prac polskich artystów współczesnych. Założenie to udało się Boguszowi częściowo zrealizować, a zbiór zgromadzonych przez niego prac współczesnych trafił do Muzeum Narodowego w Warszawie.

Bogusz był w gronie inicjatorów przełomowych wystaw sztuki nowoczesnej, m.in. w Krakowie (1948-49) i Warszawie (1957, 1959). Przyczyniły się one do kształtowania polskiej sztuki XX wieku. W latach 60. organizował pionierskie wydarzenia artystyczne, jak Plener Koszaliński, Biennale Form Przestrzennych w Elblągu czy Sympozjum Wrocław’70. Efektem tych wydarzeń były liczne trwałe instalacje, np. struktury metalowe w Elblągu i dzieła wtopione w krajobraz osiedli lubelskich.

W swojej twórczości Bogusz ewoluował od lirycznej abstrakcji w latach 40. do malarstwa materii w latach 60., gdzie eksponował fakturę i intensywność koloru. Zainspirowany koncepcjami Władysława Strzemińskiego, Bogusz kontynuował działalność artystyczną i organizacyjną, kształtując kierunki polskiej sztuki nowoczesnej.

Bogusz zmarł 2 lutego 1980 roku w Warszawie. Już w 1984 roku w Muzeum Regionalnym w Pleszewie odbyła się pierwsza wystawa jego malarstwa, która zapoczątkowała kolekcję dzieł artysty. W 1988 roku zorganizowano kolejną wystawę zatytułowaną „Blachy Bogusza”, włączając do ekspozycji prace już posiadane przez muzeum. W 1990 roku, po śmierci Eulalii Bogusz, żony artysty, placówka wzbogaciła się o kolekcję dzieł, które przekazała ona w darze.

Monografię artysty napisała jedna z najbardziej cenionych historyczek sztuki dr Bożena Kowalska. Książka „Bogusz – artysta i animator” otrzymała I nagrodę Marszałka Województwa Wielkopolskiego „Izabella’2007” w muzealnym konkursie.

W sztuce nie liczą się polne, sentymentalne, prymitywnie wydeptane liryczne i westchnieniowe ścieżki. Liczą się autostrady.

Marian Bogusz

OBRAZ nie jest powodem delektacji estetycznej, nie jest ozdobą wnętrza. OBRAZ jest sumą znaków plastycznych, którymi malarz utrwala swoją myśl – jest prowokacją, winien zmusić odbiorcę do myślenia.

Marian Bogusz

WYBRANE PRACE

PRACE W ZBIORACH

Prace Mariana Bogusza znajdują się m.in. w kolekcji Zachęty- Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie i Muzeum Regionalnego w Pleszewie.

DLA KOLEKCJONERÓW

W przypadku zainteresowania obrazami Mariana Bogusza, prosimy o kontakt emailowy.

Marian Bogusz, artysta, teoretyk sztuki i animator życia artystycznego, urodził się w 1920 roku, a zmarł w 1980 roku.
Podczas II wojny światowej był więziony przez hitlerowców najpierw w więzieniu w Poznaniu, a potem w obozie koncentracyjnym w Mauthausen.
Po wojnie, od 1945 roku, stał się jedną z czołowych postaci polskiej sztuki, zarówno jako twórca, jak i inicjator awangardowych wydarzeń kulturalnych. W latach 1946-1948 studiował malarstwo na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Jana Cybisa i Jana Sokołowskiego.

W 1947 roku rozpoczął działalność w warszawskim Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Celem klubu była promocja nowych idei artystycznych. W okresie socrealizmu Bogusz ograniczył swoją działalność: zajmował się głównie scenografią i wystawiennictwem. Wraz z Odwilżą, w połowie lat 50. założył wraz ze Zbigniewem Dłubakiem i Kajetanem Sosnowskim Grupę 55. Grupa wyraziła sprzeciw wobec socrealizmu oraz zdominowanego przez koloryzm i ekspresjonizm środowiska artystycznego. Podczas słynnej wystawy Arsenał, członkowie Grupy zorganizowali własną „kontrwystawę”, pokazując prace nowoczesne, o odważnej kolorystyce i wyrazistej formie.

Marian Bogusz był też współzałożycielem Galerii Krzywe Koło, jednej z pierwszych powojennych galerii sztuki nowoczesnej w Polsce, otwartej w 1956 roku w warszawskim Staromiejskim Domu Kultury. Galeria dążyła do stworzenia stałej kolekcji prac polskich artystów współczesnych. Założenie to udało się Boguszowi częściowo zrealizować, a zbiór zgromadzonych przez niego prac współczesnych trafił do Muzeum Narodowego w Warszawie.

Bogusz był w gronie inicjatorów przełomowych wystaw sztuki nowoczesnej, m.in. w Krakowie (1948-49) i Warszawie (1957, 1959). Przyczyniły się one do kształtowania polskiej sztuki XX wieku. W latach 60. organizował pionierskie wydarzenia artystyczne, jak Plener Koszaliński, Biennale Form Przestrzennych w Elblągu czy Sympozjum Wrocław’70. Efektem tych wydarzeń były liczne trwałe instalacje, np. struktury metalowe w Elblągu i dzieła wtopione w krajobraz osiedli lubelskich.

W swojej twórczości Bogusz ewoluował od lirycznej abstrakcji w latach 40. do malarstwa materii w latach 60., gdzie eksponował fakturę i intensywność koloru. Zainspirowany koncepcjami Władysława Strzemińskiego, Bogusz kontynuował działalność artystyczną i organizacyjną, kształtując kierunki polskiej sztuki nowoczesnej.

Bogusz zmarł 2 lutego 1980 roku w Warszawie. Już w 1984 roku w Muzeum Regionalnym w Pleszewie odbyła się pierwsza wystawa jego malarstwa, która zapoczątkowała kolekcję dzieł artysty. W 1988 roku zorganizowano kolejną wystawę zatytułowaną „Blachy Bogusza”, włączając do ekspozycji prace już posiadane przez muzeum. W 1990 roku, po śmierci Eulalii Bogusz, żony artysty, placówka wzbogaciła się o kolekcję dzieł, które przekazała ona w darze.

Monografię artysty napisała jedna z najbardziej cenionych historyczek sztuki dr Bożena Kowalska. Książka „Bogusz – artysta i animator” otrzymała I nagrodę Marszałka Województwa Wielkopolskiego „Izabella’2007” w muzealnym konkursie.

W sztuce nie liczą się polne, sentymentalne, prymitywnie wydeptane liryczne i westchnieniowe ścieżki. Liczą się autostrady.

Marian Bogusz

OBRAZ nie jest powodem delektacji estetycznej, nie jest ozdobą wnętrza. OBRAZ jest sumą znaków plastycznych, którymi malarz utrwala swoją myśl – jest prowokacją, winien zmusić odbiorcę do myślenia.

Marian Bogusz

WYBRANE PRACE

PRACE W ZBIORACH

Prace Mariana Bogusza znajdują się m.in. w kolekcji Zachęty- Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie i Muzeum Regionalnego w Pleszewie.

DLA KOLEKCJONERÓW

W przypadku zainteresowania obrazami Mariana Bogusza, prosimy o kontakt emailowy.

Posiadasz na sprzedaż pracę tego artysty? Skontaktuj się z nami!

Podziel się!