W 1947 roku rozpoczął działalność w warszawskim Klubie Młodych Artystów i Naukowców. Celem klubu była promocja nowych idei artystycznych. W okresie socrealizmu Bogusz ograniczył swoją działalność: zajmował się głównie scenografią i wystawiennictwem. Wraz z Odwilżą, w połowie lat 50. założył wraz ze Zbigniewem Dłubakiem i Kajetanem Sosnowskim Grupę 55. Grupa wyraziła sprzeciw wobec socrealizmu oraz zdominowanego przez koloryzm i ekspresjonizm środowiska artystycznego. Podczas słynnej wystawy Arsenał, członkowie Grupy zorganizowali własną „kontrwystawę”, pokazując prace nowoczesne, o odważnej kolorystyce i wyrazistej formie.
Marian Bogusz był też współzałożycielem Galerii Krzywe Koło, jednej z pierwszych powojennych galerii sztuki nowoczesnej w Polsce, otwartej w 1956 roku w warszawskim Staromiejskim Domu Kultury. Galeria dążyła do stworzenia stałej kolekcji prac polskich artystów współczesnych. Założenie to udało się Boguszowi częściowo zrealizować, a zbiór zgromadzonych przez niego prac współczesnych trafił do Muzeum Narodowego w Warszawie.
Bogusz był w gronie inicjatorów przełomowych wystaw sztuki nowoczesnej, m.in. w Krakowie (1948-49) i Warszawie (1957, 1959). Przyczyniły się one do kształtowania polskiej sztuki XX wieku. W latach 60. organizował pionierskie wydarzenia artystyczne, jak Plener Koszaliński, Biennale Form Przestrzennych w Elblągu czy Sympozjum Wrocław’70. Efektem tych wydarzeń były liczne trwałe instalacje, np. struktury metalowe w Elblągu i dzieła wtopione w krajobraz osiedli lubelskich.
W swojej twórczości Bogusz ewoluował od lirycznej abstrakcji w latach 40. do malarstwa materii w latach 60., gdzie eksponował fakturę i intensywność koloru. Zainspirowany koncepcjami Władysława Strzemińskiego, Bogusz kontynuował działalność artystyczną i organizacyjną, kształtując kierunki polskiej sztuki nowoczesnej.
Bogusz zmarł 2 lutego 1980 roku w Warszawie. Już w 1984 roku w Muzeum Regionalnym w Pleszewie odbyła się pierwsza wystawa jego malarstwa, która zapoczątkowała kolekcję dzieł artysty. W 1988 roku zorganizowano kolejną wystawę zatytułowaną „Blachy Bogusza”, włączając do ekspozycji prace już posiadane przez muzeum. W 1990 roku, po śmierci Eulalii Bogusz, żony artysty, placówka wzbogaciła się o kolekcję dzieł, które przekazała ona w darze.
Monografię artysty napisała jedna z najbardziej cenionych historyczek sztuki dr Bożena Kowalska. Książka „Bogusz – artysta i animator” otrzymała I nagrodę Marszałka Województwa Wielkopolskiego „Izabella’2007” w muzealnym konkursie.