Zapraszamy na wernisaż wystawy malarstwa Marianny Stuhr. Artystka jest absolwentką krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W Akademii Sztuk Pięnych w Warszawie uzyskała tytuł doktora sztuk. Zajmuje się grafiką i malarstwem. W swojej twórczości prowadzi poszukiwania, dla których naistotniejszą inspiracją jest kosmos i przemiany w nim zachodzące. 

MARIANNA STUHR ukończyła studia Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie oraz studia doktoranckie na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od kilkunastu lat pracuje zajmuje się grafiką warsztatową i projektową. Jest laureatką wielu nagród i stypendiów, m.in. programu Młoda Polska. Brała udział w wystawach, konkursach i warsztatach artystycznych w kraju i za granicą, a jej prace znalazły się w zbiorach Fondazione Italo-Svedese w Wenecji, Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, Quadriennale Drzeworytu Polskiego w Olsztynie, Stowarzyszenia Międzynarodowe Triennale Grafiki w Krakowie, University of Connceticut w Connecticut, USA, Real Stories Gallery -Fundacja „Arts for Humanity” w Durbanie w RPA.

O malarstwie Marianny Stuhr
dr Justyna Napiórkowska

Twórczość Marianny Stuhr od czasów debiutu wyróżnia się bardzo kontemplacyjnym charakterem. Malarstwo jest formą medytacji. Grafiki i obrazy powstają niespiesznie, dojrzewając w swoim własnym rytmie.
Sam proces malowania to nieustanne rozstrzyganie artystycznych kwestii. Wybieranie drogi, w której ostateczny kształt obrazu jest w równej mierze dziełem talentu, wynikiem świadomych decyzji, ale też błogosławionego przypadku.

Pierwotną inspirację dla ostatniego okresu w twórczości Marianny Stuhr stanowiła przestrzeń kosmiczna. Artystka z zapałem studiowała publikacje popularnonaukowe, prezentujące zagadnienia z zakresu astrofizyki. Dyskurs naukowy dotyczący przestworzy pozostawia wiele miejsca dla wyobraźni. Wychodzi poza wypracowany sposób opisywania świata. Jak zrozumieć poszerzający się kosmos? Jak pojąć przestrzeń, w której „mieszczą się” wieloświaty?

Spojrzenie w niebo oferuje doświadczenie dwuznaczne. Z jednej strony nieboskłon jest jak kopuła zamykająca dostępny naszym zmysłom świat. Z drugiej- dobrze wiemy, że owa kopuła jest ułudą. Faktycznie nic bowiem nie ogranicza wciąż poszerzającej się kosmicznej przestrzeni. Tam, gdzie nauka sięga swoich granic, nieprzemierzona tajemnica nie pozwala na dosłowność. Jednocześnie, kosmos stanowi nieprzebraną przestrzeń dla wyobraźni. Odkrycia naukowe czy zapisy z nagrań z marsjańskich robotów najczęściej niewiele od razu wyjaśniają; pozwalają natomiast stawiać kolejne pytania. Nauka potrzebuje czasu i doświadczeń. W oczekiwaniu na empiryczne wyjaśnienia, tajemnica domaga się interpretacji.

I tak malarstwo staje się próbą zrozumienia: przedstawienia własnej koncepcji wobec nieznanego. A artysta – postawiony wobec problemów nauki- staje się wzorem mistrzów renesansu: doctus. Jest otwartym na tajemnice świata, przenikliwym obserwatorem. Ma przy tym pewien przywilej. Dopuszcza i z talentem rozwija zupełnie nienaukową fascynację pięknem tego świata. I czyni to zupełnie bezkarnie!

Właśnie taka jest twórczość Marianny Stuhr, z uporem i konsekwentnie wędrującej ścieżkami eksperymentu i próby.

Artystka stworzyła cykl obrazów, do których inspiracją były odległe galaktyki i zachodzące tam procesy. Po tym twórczym „pobycie” w kosmosie i próbie rozwikłania jego tajemnic, wróciła do mikrokosmosu malarskiej palety. Zagadnienia formy i koloru stały się autonomicznym i wymagającym zadaniem.

Obraz jest przestrzenią eksperymentu, jak twierdził profesor Stefan Gierowski. Medytacyjne eksperymentowanie z formą pozwala na wykonywanie w skali płótna kolejnych aktów stworzenia. Pozwala sprawdzić, co z tego wyniknie. Rozstrzygnięciu przy tym podlegają kwestie czysto malarskie: jak poprowadzić dukt pędzla? Jak rozegrać relacje zachodzące między barwami? W i końcu – najtrudniejsze z pytań: gdzie jest koniec tego procesu? W którym momencie uznać obraz za skończony, uznając, że to już dzień siódmy?

Sztuka rodzi się ze sztuki- tak uważał Cy Twombly, artysta amerykański, którego skrywająca metafory, a na pozór abstrakcyjna twórczość jest jedną z inspiracji dla Marianny Stuhr. Ważne dla niej były także twórcze poszukiwania Jana Tarasina- malarza, który zgłębiał w swojej twórczości zagadnienie przestrzeni- odsłaniającej przed widzem kolejne poziomy poznania. W osobistym, artystycznym panteonie Marianny znajduje się także Georgia O’Keefe- której malarstwo aluzyjnie odnosi się do zmysłowości ciała.

Czas przed płótnem jest dla Marianny Stuhr swoistym rytuałem. Odbywa się wewnętrznym wyciszeniu. W stanie skupienia, w którym towarzyszy muzyka, na przykład jazz. Powracają w pamięci przeczytane lektury- w tym te najważniejsze- „Barbarzyńca w ogrodzie” Zbigniewa Herberta czy „Arabian Sands”, Wilfeda Thesigera.

Odkrywane, opisywane miejsca i podróże są soczewką, przez którą najlepiej realizuje się najważniejsza wędrówka- ta do własnego wnętrza, własnej wrażliwości i najbardziej osobistej malarskiej definicji istoty sztuki.

dr Justyna Napiórkowska