CHRYSTUS ZMARTWYCHWSTAŁY W ŚWIĄTYNI OPATRZNOŚCI BOŻEJ
Profesor Adam Myjak był głównym autorem rzeźby ołtarzowej w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Figura Zmartwychwstałego Chrystusa stanowi dopełnienie wymagającego architektonicznie wnętrza świątyni.
Do jej stworzenia kardynał Kazimierz Nycz zaprosił wybitnych twórców, w tym prof. Gustawa Zemłę oraz prof. Adama Myjaka. Ostatecznie profesor Adam Myjak podjął się tej ogromnej realizacji, zapraszając do współpracy utalentowanych artystów młodego pokolenia: Kingę Smaczną-Łagowską oraz Alberta Kozaka. W pracy udział wzięli także studenci Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP.
Technicznie wykonanie wielkoformatowej rzeźby było ogromnym wyzwaniem. Gliniana rzeźba powstała na ASP w pracowni przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Następnie wykonano jej odlew z żywicy. Licząca ponad 8 metrów figura waży około 2 tony i została zawieszona na wysokości 17 metrów.
Rzeźba zajmuje centralne miejsce na ścianie ołtarzowej, w znakomity sposób dopełniając potężne wnętrze świątyni poprzez swoją kompozycję, skalę i kolorystykę. Zgodnie z intencją profesora Adama Myjaka, obrano klasyczną, prostą formę.
Rzeźba zachwyca swoją lekkością. Figura Chrystusa jest zawieszona na tle złotego pasa, opadającego z góry niczym smuga złotego światła. Rzeźba została pokryta polichromią w jasnym odcieniu mosiądzu. Poprzez niezwykłą kolorystykę działa także symbolicznie, łącząc motyw cielesności i boskości.
Postać Chrystusa cechują subtelnie zaznaczone motywy „uwalniania się” od ciała, wyrywania ku rzeczywistości boskiej, niebiańskiej. Są tu także charakterystyczne dla Adama Myjaka motywy jakby rozrywanej materii. Niezwykłości efektu dopełnia światło, zmieniające się i nadające wrażenie ruchu, wznoszenia się.
Figura Chrystusa, dzięki swojej prostocie i wysublimowanemu pięknu, stanowi symboliczny most między ziemią a niebem, dając konkretny, materialny wyraz dogmatowi wiary.
Świątynia Opatrzności Bożej została otwarta w 2016 roku jako realizacja wynikła z dawnej inicjatywy Sejmu Czteroletniego. Planowana już pod koniec XVIII stulecia Świątynia Najwyższej Opatrzności miała być darem wotywnym za powodzenie misji uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Założenie to nie zostało zrealizowane z powodu kolejnych rozbiorów. Prace na rzecz budowy świątyni podjęto po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Zostały one przerwane przez II wojnę światową, a ponownie starania o wybudowanie świątyni podjęto z sukcesem dopiero pod koniec XX wieku.
Realizacja, poprzez swoją skalę i kontekst powstania, stanowi swoiste opus magnum, zamykające drogę twórczą profesora Adama Myjaka. Poprzez zaproszenie do pracy młodych artystów – byłych i aktualnych studentów – w symboliczny sposób odnosi się także do drogi akademickiej tego cenionego pedagoga, w wielu okolicznościach poszukującego sposobu na włączanie młodych twórców do aktywnego życia artystycznego.
dr Justyna Napiórkowska, 8 kwietnia 2025
Profesor Adam Myjak był głównym autorem rzeźby ołtarzowej w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie. Figura Zmartwychwstałego Chrystusa stanowi dopełnienie wymagającego architektonicznie wnętrza świątyni.
Do jej stworzenia kardynał Kazimierz Nycz zaprosił wybitnych twórców, w tym prof. Gustawa Zemłę oraz prof. Adama Myjaka. Ostatecznie profesor Adam Myjak podjął się tej ogromnej realizacji, zapraszając do współpracy utalentowanych artystów młodego pokolenia: Kingę Smaczną-Łagowską oraz Alberta Kozaka. W pracy udział wzięli także studenci Wydziału Rzeźby warszawskiej ASP.
Technicznie wykonanie wielkoformatowej rzeźby było ogromnym wyzwaniem. Gliniana rzeźba powstała na ASP w pracowni przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Następnie wykonano jej odlew z żywicy. Licząca ponad 8 metrów figura waży około 2 tony i została zawieszona na wysokości 17 metrów.
Rzeźba zajmuje centralne miejsce na ścianie ołtarzowej, w znakomity sposób dopełniając potężne wnętrze świątyni poprzez swoją kompozycję, skalę i kolorystykę. Zgodnie z intencją profesora Adama Myjaka, obrano klasyczną, prostą formę.
Rzeźba zachwyca swoją lekkością. Figura Chrystusa jest zawieszona na tle złotego pasa, opadającego z góry niczym smuga złotego światła. Rzeźba została pokryta polichromią w jasnym odcieniu mosiądzu. Poprzez niezwykłą kolorystykę działa także symbolicznie, łącząc motyw cielesności i boskości.
Postać Chrystusa cechują subtelnie zaznaczone motywy „uwalniania się” od ciała, wyrywania ku rzeczywistości boskiej, niebiańskiej. Są tu także charakterystyczne dla Adama Myjaka motywy jakby rozrywanej materii. Niezwykłości efektu dopełnia światło, zmieniające się i nadające wrażenie ruchu, wznoszenia się.
Figura Chrystusa, dzięki swojej prostocie i wysublimowanemu pięknu, stanowi symboliczny most między ziemią a niebem, dając konkretny, materialny wyraz dogmatowi wiary.
Świątynia Opatrzności Bożej została otwarta w 2016 roku jako realizacja wynikła z dawnej inicjatywy Sejmu Czteroletniego. Planowana już pod koniec XVIII stulecia Świątynia Najwyższej Opatrzności miała być darem wotywnym za powodzenie misji uchwalenia Konstytucji 3 Maja. Założenie to nie zostało zrealizowane z powodu kolejnych rozbiorów. Prace na rzecz budowy świątyni podjęto po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Zostały one przerwane przez II wojnę światową, a ponownie starania o wybudowanie świątyni podjęto z sukcesem dopiero pod koniec XX wieku.
Realizacja, poprzez swoją skalę i kontekst powstania, stanowi swoiste opus magnum, zamykające drogę twórczą profesora Adama Myjaka. Poprzez zaproszenie do pracy młodych artystów – byłych i aktualnych studentów – w symboliczny sposób odnosi się także do drogi akademickiej tego cenionego pedagoga, w wielu okolicznościach poszukującego sposobu na włączanie młodych twórców do aktywnego życia artystycznego.
dr Justyna Napiórkowska, 8 kwietnia 2025
